این شرح بی نهایت

خوشا آن که پرداختن به عیب خویش، وى را از عیب دیگران باز دارد. امام علی(ع) قافیه تنگ مهر بر روی یار باخته رنگ است ماه پس از حُسن آن نگار به تنگ است روز فراقت شدیم دست و گریبان روی فراغت ندیده ایم چه رنگ است دل که فروغی ز نور عشق ندارد نیست دگر دل کلیسای فرنگ است نام مبر آن که را مقید نام است عشق چه داند کسی که در غم ننگ است گر چه نگاهش به عشوه بر سر صلح است غمزه و نازش هنوز بر سر جنگ است دست، حمایل بدوش و چشم به ساقی گوش به آواز نای و نغمه به چنگ است مرد قلندر ز هیچ باک ندارد کاول گام ... فرنگ...